علی منصوری گفت: مسئولان فرهنگ کشت درختان مثمر را احیا کنند تا لذت کاشت و بهره‌برداری از درختان پربار میوه‌دار را، نظاره‌گر باشیم.

به گزارش سرویس اجتماعی رادکانا: علی منصوری یک کارشناس حوزه رسانه در یادداشتی به اهمیت مولدسازی درختان، در استان معروف به گلستان اشاره کرد و نوشت: بُخل خیلی رفتار زشتی است، حال اگر کسی در استفاده مردم از مال خودشان بُخل بورزد، خیلی زشت‌تر است! استان گلستان با مساحت ۲۰ هزار و ۳۶۷ کیلومتر مربع و حدود ۵ هزار و ۲۰۰ کیلومتر راه مواصلاتی شامل «بزرگراه، راه اصلی و فرعی درجه یک، دو و سه» که حدود دو سوم آن در نواحی شرقی این استان قرار دارد، زمینه کاشت کم‌هزینه درختان بسیاری را دارد که متأسفانه استفاده درستی از این امکان نشده است.

مقداری هم زحمت کاشت در سال‌های گذشته کشیده شده، اگر نگاه خیراندیشانه و آینده‌نگری نسبت به استفاده مطلوب از فضای موجود، در دو طرف جاده وجود داشت امروز استان گلستان تبدیل به بزرگترین منطقه مرکبات شده بود.

بر اساس استانداردهای کشت درختان مثمر با فاصله ۶ تا ۸ متر، در طول پنج هزار و دویست کیلومتر، با احتساب استاندارد در دو طرف جاده‌های مواصلاتی موجود، می‌توانستیم چیزی معادل یک میلیون و سیصدهزار درخت مثمر زیبایی بخش سرزمین‌مان باشند. این نوع درختکاری قطعا برکات زیادی را به همراه داشت و ازسوی دیگر شرایط اقتصادی نیز ایجاب می‌کرد علاوه بر معنویت موضوع درخت کاری در فضای جاده‌ای و شهری به بهره‌وری از سرمایه موجود، بعنوان یک سرمایه عظیم ملی توجه جدی داشت.

حضرت رسول اکرم (ص) می‌فرمایند: هر کسی چیزی بکارد، هیچ انسان و یا مخلوقی از آن نمی‌خورد، مگر اینکه برای کسی که آن را کاشته صدقه می‌باشد.

حال سوال این است، چرا در توسعه کشت درختان مثمر کمتر توجه شده و می‌شود؟ 

اگر جذب گردشگران داخلی وخارجی را لازم می‌دانیم! بهره‌مندی از تنوع درختان مثمر مانند بعضی از استان‌ها: استان کردستان، کرمانشاه، همدان، استان مازندران و… با کاشت مرکبات، انواع گیاهان دارویی، زیتون، توت، درختان گردو و… استان را به نمایشگاهی از زیبایی طبیعت مبدل می‌کند و جاذبه بسیار خوبی ایجاد خواهد کرد.

استان گلستان با داشتن آب وهوای مناسب می‌تواند با کاشت درختان مثمر و استفاده بهینه از فضاهای موجود شهری و جاده‌ای به بهترین نگارستان درختان حاصل خیز الهی تبدیل شود و از جهت دیگر علاوه بر تاثیرات مثبت اقتصادی آن؛ زمینه نزولات آسمانی را بدنبال داشته باشد.

به عینه می‌توان به تفاوت کشت درخت مثمر وغیر آن در بازدهی اقتصادی و آرامش روحی و روانی آن در جامعه پی برد. اگرچه امروزه فضای شهرنشینی با ساختمان‌های چندین طبقه راه نفس کشیدن را بر انسان تنگ کرده، مدیریت شهری می‌تواند با پرهیز از نگاه بخیلانه نسبت به کشت درختان غیر مثمر، در حوزه شهری و غیر شهری و استفاده از حاشیه خیابان‌ها، پارک‌ها، بوستان‌ها و آرامستان‌ها با کشت درختان مثمر، نشاط اجتماعی ایجاد کند.

مسئولین محترم به این نکته واقف‌اند، جامعه‌ای می‌تواند در جهت توسعه و پیشرفت حرکت کند که توانمندی استفاده ازمنابع و سرمایه‌های موجود را داشته باشد. امام صادق(ع) می‌فرمایند: مؤمن از شش چیز بعد از وفاتش استفاده می‌کند که یکی ازآنها (درختی که بکارد و از وی یادگار بماند)، است.

چندسوال:

۱. آیا بازاندیشی در مدیریت استانی و شهری راه گشا در پیشرفت اقتصادی نیست؟

۲. آیا درختان میوه‌دار مانند انگور، پرتقال، سیب درختی و… چهره شهر را زیباتر نمی‌کند؟ 

۳. آیا کاشت درختان مثمر بخشی از مشکلات اقتصادی را برطرف نمی‌کند؟

۴. آیا گشت و گذار درون شهری که هر خیابانش جلوه‌ای از درختان میوه‌دار باشد چشم‌نوازتر و جذاب‌تر نیست؟ 

نظری بر درختان شهرمان و فضا‌های ادارات‌مان داشته باشیم چند درصد از درختان موجود مثمرند!

بیائیم فرهنگ کشت درختان مثمر را احیا کرده تا لذت کاشت و بهره‌برداری از درختان پربار میوه‌دار را، نظاره‌گر باشیم. ضمن اینکه آب به پای نهالی ریخته شود که موجب بهره‌مندی مردم گشته و مروج فرهنگ عمومی در احیاء کاشت درختان میوه‌دار را فراهم کنند.

مقام معظم رهبری می‌فرمایند: «این درخت‌کاریِ ما، که مثلاً دو اصله درخت ثمربخش را، دو اصله درخت میوه را در اینجا غرس می‌کنیم به‌عنوان یک نماد است».

بنابراین با کاشت درختان میوه می‌توان در مولدسازی سرمایه‌ها گام برداریم. گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله من، آنچه البته به جائی نرسد فریاد است.

انتهای خبر/